پوشش‌های مقاوم به آتش (ضد حریق) به منظور به تاخیرانداختن زمان انهدام سازه‌ها در هنگام آتش سوزی مورد استفاده قرار گرفته و در واقع این پوشش‌ها در زمان آتش‌سوزی مدت زمان رسیدن سازه به دمای بحرانی (دمای تخریب) را افزایش می‌دهند. خاصیت ضدآتش طی دو مکانیسم مقاومت به آتش (endurance fire) و واکنش با آتش (reaction fire) بررسی می شوند.

این پوشش‌ها بسته به نوع مواد بکار رفته در ساختار خود به گروه‌های هالوژنه، غیر هالوژنه، منبسط شونده و معدنی تقسیم بندی می‌گردند. همچنین با توجه به دامنه کاربرد شامل سه حوزه‌ی مقاوم به حرارت، تاخیرانداز آتش و ضدآتش می شوند.

1. پوشش‌های مقاوم به حرارت تا دمای 300 درجه سانتی گراد خواص خود را حفظ کرده و از سطح زیرین محافظت می‌نمایند ولی در معرض آتش مستقیم شعله ور می‌شوند. از این
2. پوشش‌ها می‌توان در مواردی که تجهیزات در محیطی با دمای بالا کار میکنند استفاده نمود.
   پوشش‌های تاخیرانداز آتش دارای ترکیباتی هستند که در معرض آتش مستقیم نیز شعله‌ور نمی‌شوند و خاصیت خودخاموش‌شوندگی دارند. معمولا این پوشش‌ها در کاربردهایی که خاصیت خود خاموش شوندگی مدنظر است مورد استفاده قرار می‌گیرند.
3. پوشش‌های ضدآتش کاملا نسبت به شعله مستقیم مقاوم هستند و به هیچ عنوان حرارت به سطح زیرین انتقال پیدا نمی‌کند. این پوشش‌ها جهت موارد خاص که نیاز است سازه تحت شعله‌ی مستقیم و با حفظ خواص، به فعالیت خود ادامه دهد مانند خطوط آتشنشانی در معرض جت فایر و … مورد استفاده قرار می‌گیرد.